De Onzichtbare Krachtpatser: Waarom Productie de Ultieme Carrière van de Toekomst is

Stelt u zich eens voor: u zit in een grote kamer. Neem vijf seconden de tijd om iets te vinden dat niet is gemaakt door toedoen van de menselijke hand. Andere mensen tellen niet mee. Klaar? Gevonden? Het is verrassend lastig, is het niet? De meeste dingen om ons heen – inclusief de apparaten waarop u dit leest – zijn het resultaat van productie. Productie, ofwel de maakindustrie, vormt een zesde van onze wereldeconomie en is verantwoordelijk voor maar liefst een derde van alle wereldwijde broeikasgasemissies. Ter vergelijking: dat is drie keer meer dan alle uitstoot van de Verenigde Staten gezamenlijk.

Waarom Productie Ertoe Doet, Meer Dan Ooit

Hoewel de cijfers al duizelingwekkend lijken, wordt het nog indrukwekkender als je probeert te bedenken wat in ons dagelijks leven niet wordt geproduceerd. Bomen, de oceaan, wolken… Natuurlijk. Maar alles wat wij, mensen, maken – en dat wordt elke dag meer – is geproduceerd. De manier waarop die productie plaatsvindt, is dan ook van cruciaal belang. Ik wil u graag laten zien waarom we anders moeten denken over productie, waarom het de grootste kans van onze generatie biedt, en waarom de helden van nu, met de coolste en meest baanbrekende carrières, in de maakindustrie te vinden zullen zijn.

Helaas heeft de maakindustrie een verouderd imago: saai, vies en gevaarlijk. Opgroeien in de San Francisco Bay Area betekende dat vrienden massaal de tech-wereld in doken, ervan overtuigd dat code de toekomst was. Maar als 23-jarige, zoekend naar een doel, sloot ik me aan bij een bedrijf dat miljoenen studenten van vers en gezond voedsel wilde voorzien. Mijn eerste dag begon inspirerend, totdat mijn baas me een haarnetje gaf. Niets brengt je sneller terug op aarde dan de realisatie dat je eerste taak niet is om de wereld te veranderen, maar om te voorkomen dat je haar in iemands eten terechtkomt.

De Verborgen Hartslag van de Wereld

Toen ik echter de productievloer op stapte, zag ik transportbanden bewegen, machines maaltijden verzegelen… Ik had voedsel altijd geassocieerd met koken, maar alles op schaal wordt productie. Ik werkte er vijf jaar, en sindsdien zie ik de wereld nooit meer hetzelfde. Productie is alles. Niet alleen voedsel, maar ook kartonnen dozen, leidingen die schoon water brengen, asfaltwegen waarop onze vrachtwagens rijden. We staan er zelden bij stil, of zelfs maar een eerste keer. Dat zouden we wel moeten doen.

Waar en hoe we produceren, is nog nooit zo belangrijk geweest als vandaag. Een voorproefje kregen we tijdens COVID. Opgesloten thuis, begon het met grapjes over uitverkocht toiletpapier. Maar al snel werd het serieuzer: boodschappen, babyvoeding, N95-mondkapjes – het voelde angstaanjagend om ze niet te hebben. En dan besefte ik: als iemand die ik liefheb naar het ziekenhuis moet, zijn er misschien ook geen handschoenen of maskers, omdat de fabrieken ontbreken. Voor kritieke zaken geldt: als we niet kunnen maken, gaan we kapot.

“De toekomst wordt niet alleen gecodeerd; ze wordt gebouwd.”

Zelfs AI. We praten over de cloud alsof het magische pluisjes in de lucht zijn. Maar nee. Elk gesprek met AI-leiders gaat over het bouwen en aandrijven van enorme datacenters, volgestapeld met metalen servers, verpakt in staal en cement, met ventilatoren en koeltorens, die meer stroom verbruiken dan een hele stad. Dat alles wordt gemaakt in fabrieken. De toekomst wordt niet alleen gecodeerd; ze wordt gebouwd. Als we niet kunnen bouwen, kunnen we niet leiden. Als we niet bouwen, geven we de sleutels van onze toekomst uit handen aan degenen die dat wel kunnen.

Een Keerpunt: De Roosevelt-Generatie van de Productie

We staan op een keerpunt. Als mensheid hebben we zo’n moment al eerder gekend. Tijdens de Tweede Wereldoorlog staken mensen de handen uit de mouwen – denk aan de “Rosie the Riveters” – en zette de productie in om de wereld te redden. De keuze waar we vandaag voor staan, is nog veel groter. Het gaat niet alleen over welke landen onze planeet zullen besturen. Het gaat erom of wij als mensheid überhaupt nog een planeet zullen hebben om op te leven.

Ik zie overal ter wereld mensen opstaan. Zoals Jacob Malowa, die lokaal in Oost-Afrika efficiënte, zonneaangedreven productie van hiv-medicatie mogelijk maakt. Olivia Weatherly, die enorme spinningmachines optimaliseert voor de productie van watertanks in Indiana. Lisa, die de flessenproductie in Latijns-Amerika transformeert. Paul Boudreau, die composteerbare koffiepads maakt. Cesar Bermudez, die Igloo-koelers produceert. Beth Esponnette, die spijkerbroeken 3D-weeft.

Geneesmiddelen. Watertanks. Spijkerbroeken. Satellieten. Hechtingen. Speedboten. Onderwaterdrones. Animal crackers. Dit kan leuk zijn. Het kan ondernemend zijn, het kan sexy zijn, en het kan duurzaam zijn!

De Onvervulde Belofte van Groene Productie

Na mijn ervaringen in voedselproductie ging ik naar Stanford voor mijn MBA, waar ik ongelooflijke technologieën zag om de maakindustrie koolstofarmer te maken. Een win-win-win situatie: lagere kosten, minder uitstoot en een verkoopvoordeel. Ik dacht: “Dit is geweldig, ze hebben mij misschien niet eens nodig!” Maar sindsdien heb ik talloze fabrieken bezocht, van Minneapolis tot Mexico-Stad en Mombasa, en overal zag ik hetzelfde: energie is een grote kostenpost, en 99 procent van de fabrieken wereldwijd heeft nog niet eens de basis voor deze fantastische Stanford-oplossingen.

Het kwartje viel, en ik startte een bedrijf genaamd Guidewheel om die kloof te dichten. Aangevangen met energie-efficiëntie, bevestigden we sensoren – als kleine smartwatches – op de stroomtoevoer van elke machine. We lanceerden vol enthousiasme, verwachtende dat de energiebesparingen snel zouden binnenstromen. En… er gebeurde niets. Ik herinner me nog hoe teleurgesteld ik naar die gebruiksstatistieken staarde. Energie was weliswaar een grote kostenpost, en het team leek erom te geven, maar ze gebruikten de data niet. Behalve twee jongens, Willy en Purav. Zij logden de hele dag in, elke dag, als energiefans.

Van Energie naar Productiviteit: De Hartslag van Machines

We besloten hun fabriek te bezoeken, en hun productieteam liet ons zien wat alle energieteams hadden gemist: de stroom die naar hun machines ging, was niet zomaar stroom; het was de hartslag van hun machines, de hartslag van hun productie, van hun hele bedrijf. Energie was een grote kostenpost, maar productie was de prioriteit.

Productie was echter een nachtmerrie om te meten en te volgen, vanwege lappendekens van machines van verschillende leeftijden, merken en modellen door de hele fabriek. Maar elke machine verbruikt stroom. En net zoals je je smartwatch niet hoeft te vertellen of je rent of rust, kunnen wij uit die elektrische hartslag van de machine – het ziet er echt uit als een hartslag, waanzinnig gaaf – precies afleiden hoeveel er wordt geproduceerd, hoe snel, en problemen voorspellen voordat ze zich voordoen.

Het is de allereerste universele vertaler voor elke machine, waar dan ook ter wereld, van energie naar productie, en de basis voor real-time intelligentie. Zo kan elk fabrieksteam op aarde de piekproductiviteit bereiken en koolstofarmer worden. Een heel eenvoudig voorbeeld: als een grote machine stationair draait tussen productieruns door, verspilt het energie én productietijd. Dat is slechts een minuscuul deel van de reden waarom honderden fabrikanten die deze technologie gebruiken, hun energie-efficiëntie al tot 45 procent zien verbeteren en hun productiviteit met 1,4x verhogen. Dat is een enorme impact, en de impact groeit alleen maar met meer schaal en naarmate de kracht van AI verbetert.

De Toekomst is Gebouwd, Niet Alleen Gecodeerd

Dit zijn geen saaie, vuile en gevaarlijke banen meer. Dit zijn schone, geavanceerde en ongelooflijk gave carrières. Als we de productie echter niet van gedevalueerd naar verheven brengen, zullen miljoenen banen in de maakindustrie tegen 2030 oningevuld blijven. Dat betekent innovatie die niet zal plaatsvinden, en kritieke infrastructuur die niet zal worden gebouwd.

Edison zei: “Kansen worden door de meeste mensen gemist omdat ze een overall dragen en eruitzien als werk.” Deze fantastische teams hebben talent nodig dat enthousiast is over hard werken. Als zij komen, kunnen we het bouwen. Stel je voor dat 57 procent van de volgende generatie écht enthousiast zou zijn om echte dingen te maken in plaats van Instagram Reels.

Ieder van ons, of we nu om ons land of ons klimaat geven, kan helpen om van productie het grootste comeback-verhaal van onze tijd te maken. Dus hier is mijn vraag: als u ouder bent, praat hierover met uw kinderen. Als u een kind bent, of een kind gebleven bent, praat erover met uw vrienden. En iedereen: laten we de makers bedanken, want onze toekomst wordt niet alleen gecodeerd; ze wordt gebouwd. Laten we de handen uit de mouwen steken en het bouwen.